In de jaren '70 verbleef ik vier jaar in het jeugdtehuis. Op mijn negende kreeg mijn pleegmoeder kanker. Mijn pleegvader kon niet voor me zorgen. Daarom moest ik naar het tehuis. Die jaren hebben mij gebroken, getuigt Lily. 

In mijn familie is het not done om ongetrouwd zwanger te zijn. Mijn vader wilt me vermoorden.
Ik kan niet anders doen dan vluchten, voor mezelf en mijn ongeboren kind.

Mijn ex-partner viel me voortdurend lastig. Na enkele maanden was ik graatmager. Ik zat er volledig door en kon mijn werk niet meer aan.
Ik was doodsbang en mijn hele vriendenkring ook. Iedereen trok zich terug.
Niemand wou nog met mij iets te maken hebben.

Mijn kleindochter Sofie loopt er onverzorgd bij, haar kleertjes stinken en ze heeft luizen. Ze zegt dat ze soms honger heeft.

Blijkbaar heb ik maar twee opties: ik kan haar geweld verdragen, of ik kan vertrekken.
Als ik vertrek, zal ze er een vechtscheiding van maken, leugens verspreiden en ervoor zorgen
dat ik geen co-ouderschap krijg.